Başkaları acı çekerken ben gülemem .
Başkaları üşürse benim de içim üşür.
Başkaları aç ve susuz ise bende yiyemem ,içemem…
Çok ama çok üzgünüm söylenecek çok şey var ve ben susuyorum.
Sadece yara açılıyor yüreklerimize ve geçiyor.
Yarın bizim de başımıza gelebilir.
Hepimiz tüm acılardan geçmeden bitirmeyeceğiz ömrümüzü…
Benim içimde birikmiş öyle bir isyan var kı patlamaya hazır!
Ait olduğu görevde yetersiz olana…
Canlılara yapılan katliam, talana…
Kendinden aciz olanı koruyup kollamayana…
Doğa insanlığa; O ‘nun karşısında ne kadar aciz ve çaresiz mahluklar olduğumuzu bir kez daha hatırlatana kadar ,sadece izleyip üzülecek ve hayatımıza devam edecek kadar onursuzlasacagiz....
Ruh her zaman kendini iyileştirmenin yolunu bulur.
Önemli olan zihnin isyanını susturmaktir....