Napalımmm napalım? Bugün de bir denişiklik yapalım (ki değişiklikten çok daha anlamlıdır 'denişiklik yapmak'), AVM’ye gidelim dedik üzerinize afiyet. Sanki başka ne yapıyorsak. Neyse; şapkadan tavşan çıkan AVM çekilişlerinin birinden Afrika Serengeti tatili çıktı, iyi mi..

"İyi, iyi" dediğinizi duyar gibiyim. Tırssak da biraz, Serengeti filan, bize de ilk başta iyi gibi geldi. Bedava sonuçta. Bu millet bedava şey bulsa, alırr...

Sokar...

Uzatmayalım efenim. Dönelim mevzumuza: Anlayacağınız, tavuşan değil sadece (aradaki u, önemli) aslan, kaplan, fil filan da çıktı küçücük şapkadan...

“Fil filan” derken, bir tamlama. Fil'in başka bir çeşidi filan değil yani...

Napalımmm napalım? Yine, yeniden...

Sanırım bunu kendimize sorunca geliyor başımıza ne gelecekse. Neyse...

Atladık gittik Serengeti’ye...

Yani "Atladık gittik!" derken, uçakla gittik, atla değil. Bildiğin uçarak...

'Bilgi görgü artırma' mahiyetinde ki çok severiz bu durumu ülkecek, sanki çok artırırmışız gibi. Bir piyasa yapalım dedik, başladık ebleh ebleh Serengeti'de gezmeye...

Fillerle tanıştık. Aslanlarla, kaplanlarla kaynaştık filan. Hepsi birer kocaman bebek. Tatlı da çocuklar. Fotoğraf çektik bolca...

Akşam Mugumu'daki otelimizde dinlenirken, Efe çok etkilenmiş fillerin dostluğundan. Resim yapmak istedi. İşte, Şekil 1A’daki resmi yaptı. Nasıl benzemiş mi?

Ertesi gün için sözleştik, kaplanla sabah kahvaltısı etkinliği yapacağız. "Bir gün de yeşillik ye be kardeşim. Hem doğa için bir adım da sen at" dedim kaplana...

Şansımıza, iki günden beri ceylan yemiyormuş. İyi niyetli bir çocuk ama ikna edemedim. "Boyoz yiyelim mi?" dedim. "Memleketimden, İzmir'den getirdim" diye ekledim. "İzmir’li değilim ki!" dedi. "Hem ceylan filan varken naaapçam boyozu?" İstemedi. Hak verdim...

"Sabaha bir şeyler yakalayınca haber veririm" dedi. Sağ olsun. Biz boyoz yeriz filan desek de ikna edemedik. "Olur mu öyle şey?" dedi. "40 yılın başı Serengeti'ye, muhitimize geliyorsunuz, bırak da yapalım bir güzellik" dedi.

Öyle içten söyledi ki, kıramadım. Napalım artık, yiyeceğiz, mecbuuur...

Hakikaten, dediği gibi ceylan filan tutaydı bari. Karışık kuruşuk hayvan da yiyemem ki...

"Türkiye’den dostların selamı var" dedim. "Törkiş lokum" dedi, bir de "Maraba Televole" Buraya kadar gelmiş Televole'nin o ünlü defalarca tekrar edilip bıktıran, hâlâ unutmak ne mümkün sloganı. Ahh Acun, söyletmeyecektin Maradona'ya filan o sloganı...

Türkçeyi anca bu kadar biliyor kaplan. Bu kadarını da herkes biliyor zaten. Ben üzerinize afiyet hayvancayı bildiğim için, hayvanca konuştuk. Hayvanca anlaştık. İnsanlardan insanlık beklerken, bu güzelliklere hayvan demek de pek gelmiyor içimden ama...

Seneye sizleri de bekliyormuş dostlar. Öyle dedi. Yalnız dikkat edin. Önceden arayın, sorun soruşturun da tokken gidin. İyi çocuk ama ne yapacağı belli olmaz. "Açken sen, sen değilsin!" misali, yiyiverir maazallah...

Zürafaları ilk gün göremedik. Vakit kalmadı. Ertesi günü, kaplan kahvaltıdan sonra dinlenirken gördük. Onlar da iyi çocuklar...

Yalnız aslan, ilk günkü gibi davranmadı. Karnı mı acıktı ne? Bizi yemeye kalktı...

Her dudağı 2 buçuk kilo gelen yerliler kurtarmasaydı, bay bay oluyorduk...

Ariva derçi...

Gülü gülüüü...

Börtü böceğe de vakit kalmadı. Zaten bizim buralarda çok. Yani çoktu eskiden. Çoooook eskiden...

900'lü yıllardan, eski Türkiye'den...

"Develer tellal iken,

Pireler berber iken,

Ben babamın beşiğini

Tıngır mıngır sallar iken,

Babam düştü beşikten,

Alnını yardı eşikten,

Annem kaptı maşayı,

Babam kaptı küreği,

Bana gösterdiler köşeyi..."

Bugün de böyle olsun. Ressam Efe'nin babası olarak 27 Şubat Dünya Ressamlar Günü'nüz kutlu olsun.