Evet uzun zamandır kendime yaptığım en büyük iyilik, fakir insanlardan uzaklaşmak oldu.

Bu fakirlik öyle bulaşıcı bir şey ki senden her şekilde, her yolu deneyerek beslenmeye çalışıyor!

Bunu iyi niyetinden fark edemiyorsun ama bu insanların herşeyinizde gözü oluyor.

Kimliğinize,

kişiliğinize,

karakterinize,

çevrenizde,

arkadaşlarınızda ,

bağlantılarınızda ,

atacağınız adımlarda,

bildiklerinizde,

yaşadıklarınızda,

hayallerinizde,

gördüklerinizde,

geleceginizde ve geçmişinizde,

kısaca sahip olduğunuz herşeyde gözleri oluyor...

Sizin hayatınıza asalak gibi tutunarak,

size dönüşmeye çalışarak,

sizin enerjinizden beslenerek,

sahte siz olarak yaşayarak öğrenmek,

tecrübe etmek istiyorlar hayatı...

Amaçları sadece sizin ruhunuza ulaşabilmek, iyi niyetinizi kendi çıkarları doğrultusunda sömürmek...

Bunlar hep meraktadır.

Nerdesin ,

ne yapıyorsun,

kimlesin,

ne düşünüyorsun,

ne ye emek harcıyorsun ?..

Öyle fakirlerdir ki ,tek amaçları sizsinizdir.

Siz candan olduğunuz için sevimli gelir ilk başlarda bu ilgi size, zamanla kaliteniz hükmeder düşüncelerinize ve hislerinize uzaklasırsınız...

Ben hep mesafeli yakınlıkları sevdim.

İnsanı sevdiğim kadar,

saydım da çünkü çok zenginim diyeceğim kadar deneyim edindim.

Saygısız sevgiyi, sevgisiz saygıyı, hoş göremem.

Samimiyet ve labualiliği eş asla tutamam,

izin de vermem...

Vıcık vıcık insan ilişkilerinde hiç yer almayı sevmem.

Fazla yakınlığın getirdiği uzaklıklar tercihimdir.

Çok insan tanıyarak tecrübe ederken hayatı, özel hayatınızı muhafaza edip, çizginizi korumak sizin kalitenizi belirler.

Bir de öyle çok seviyorum ki kendimi harcatmam, dost görünüşlü, sahte gülüşlü ruhen fakir, zihnen fakir, mannen ve madden fakir zavallılara kendimi...

Zamana yayılan,

zamanla olgunlaşan,

zamanla tatlanan ,

değerlenen dostlukların insanıyım.

Her tuğladan duvar olmadığını, yaslanınca anlayan bir insana; her insandan da adam olmayacağını keşfetmek uzun sürmüyor!..